Grote Klit – Kliswortel – Arctium Lappa

 

Zonder te beseffen, kennen de meesten onder jullie deze leuke plant reeds onbewust. Het groeit overal in Vlaanderen als “onkruid” in akkerranden en langs verwilderde wegbermen. Eénmaal je er begint op te letten, zal je het regelmatig in het wild tegenkomen op onverwachte plaatsen.  En als je in het najaar iets te dicht langs de plant passeerde, heb je ongetwijfeld de bloeiwijze gevonden vastgehecht aan je kleren. De “grote klit” heeft immers zijn naam niet gestolen. De verdorde bloemen zijn ongeveer 3à4 cm groot en voorzien van heel venijnige weerhaakjes. 

 

De Kliswortel zou als “superfood” heel erg gezond zijn, verschillende vitamines bevatten, goed zijn voor de gezonde huid, de bloedsuikerspiegel, de spijsvertering, het immuunsysteem en omwille van deze veelzijdige kwaliteiten gebruikt worden in de ayurveda als tinctuur en voedingssupplement.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een “echte” Vergeten Groente 

De Grote Klis is een heuse echte vergeten groente, waarvan de wortels eetbaar zijn. De inheemse plant is zichtbaar familie van de beter bekende cichorei. Deze wordt reeds lang in Japan geteeld, als cultivar “Takinogawa Long” of “Tonkinokawa”.

 Illustratie uit de Japanse landbouw-encyclopedie Seikei Zusetsu (1804)

 Een leuke uitdaging dus om dit zelf eens uit te proberen.

Ik heb het plantje persoonlijk leren kennen toen ik van mijn broer Sven een tijd geleden enkele zaailingen gekregen heb van de zgn. “Kliswortel”

De plantjes groeien goed in de tuin zonder veel specifieke zorgen te vragen. Zoals cichorei, witloof of andere wortelplanten is het best om de grond goed diep te bewerken en niet te veel te bemesten.

De tweejarige plant bloeit in het tweede levensjaar en de wortels zouden volgens verschillende bronnen best geoogst worden in het najaar voor de bloei. 

Ik heb deze zelf echter pas na de bloei geoogst en dit bleek helemaal geen probleem.

 

Het schoonmaken van de wortels is geen werkje om zonder handschoenen te doen dat wat geduld vraagt, maar uiteindelijk de moeite waard is gebleken. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De wortels worden geschild en in stukken gesneden om te koken.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik moet toegeven dat de gekookte wortels er na afgieten heel snel grijs en grauw gaan uitzien. Geen appetijtelijk uitzicht, maar we doen alles voor het experiment.

Met enigszins onterechte lange tanden, maar wel erg nieuwsgierig naar het resultaat proefden we de gekookte wortels...  De smaak is echt overheerlijk : iets tussen schorseneren en artisjok. Een zachte romige smaak en een leuk beetgevoel in de mond. Echt het proberen waard voor de durvers !!

Het verzamelen van de zaden op het einde van het seizoen is een “prikkelig” werkje dat best voorzichtitg en met handschoenen gebeurt.

Ik kan er nooit meer voorbij passeren zonder terug te denken aan de heerlijke smaak van deze vergeten heilzame wortels.

Zeker eens de moeite waard om zelf te proberen.

John